DOKUMENTY DO POBRANIA:
PODSTAWOWE WIADOMOŚCI NA TEMAT SAKRAMENTU BIERZMOWANIA:
Sakramenty
- Dlaczego sakrament chrztu jest nazywany „bramą sakramentów”?
- Rozpoczyna życie chrześcijańskie i otwiera drogę do innych sakramentów.
- Jakie są skutki sakramentu chrztu?
- odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych
- przejście razem z Chrystusem do nowego życia
- przybrane synostwo Boże
- wejście do wspólnoty Kościoła
- Kto ustanowił sakramenty?
- Wszystkie sakramenty zostały ustanowione przez Jezusa Chrystusa
- Kiedy ustanowił Jezus Chrystus sakrament Eucharystii?
- W Wielki Czwartek podczas ostatniej wieczerzy (podobnie jak sakrament kapłaństwa)
- Skutki sakramentu pokuty
- pojednanie z Bogiem
- pojednanie z Kościołem
- darowanie kary wiecznej
- darowanie, przynajmniej częściowe kar doczesnych
- pokój i pogoda sumienia
- wzrost sił do życia chrześcijańskiego
- Co to jest „Krzyżmo święte”?
- Jest to mieszanina oliwy i balsamu, poświęcona w Wielki Czwartek przez ks. Biskupa w katedrze (oliwa daje sprężystość, a balsam goi i konserwuje).
Namaszczenie w symbolice biblijnej i starożytnej posiada wielkie bogactwo znaczeniowe. Oliwa jest znakiem obfitości oraz radości; oczyszcza (namaszczenie przed kąpielą i po niej) i czyni elastycznym (namaszczanie atletów, zapaśnikiem); jest znakiem uzdrowienia, ponieważ łagodzi kontuzje i rany; udziela piękna, zdrowia i siły. Całe bogactwo znaczeniowe namaszczenia oliwą można odnaleźć w życiu sakramentalnym:
- Namaszczenie katechumenów olejem przed chrztem oznacza oczyszczenie i umocnienie.
- Namaszczenie chorych wyraża uzdrowienie i pociechę;
- Namaszczenie krzyżmem świętym po chrzcie, podczas bierzmowania i udzielania sakramentu święceń jest znakiem konsekracji.
Bierzmowanie sprawia, że chrześcijanie, to znaczy ci, którzy zostali namaszczeni, uczestniczą głębiej w posłaniu Jezusa Chrystusa i w pełni Ducha Świętego, którą On posiada, aby całe ich życie wydawało miłą Bogu wonność Chrystusa (2 Kor 2,15).
Kto może być bierzmowany?
- Szafarz bierzmowania: Dzieje Apostolskie podają, że Apostołowie wkładali na wiernych ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego. (Dz 8,14-17: Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali /Apostołowie/ na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego.)
Co u początków Kościoła czynili apostołowie, później przejęli biskupi, którzy czynią to i dziś w czasie bierzmowania. Przez długi czas tego sakramentu udzielał jedynie biskup. To on jest następcą apostołów. Dopiero w późniejszym okresie wolno było bierzmować także niektórym kapłanom i zwyczaj ten pozostał do dzisiaj. Przyczyną może być wielka liczba kandydatów do bierzmowania czy inne ważne względy (w niebezpieczeństwie śmierci każdy kapłan). Biskup jednakże podczas ceremonii Wielkiego Czwartku święci Krzyżmo, czyli olej, którym w całej diecezji używa się do namaszczania. Pod tym względem sakrament bierzmowania zawsze pochodzi od biskupa.
Zagadnienia z sakramentu bierzmowania
- Co oznacza słowo „bierzmowanie”?
- Pochodzi od staropolskiego słowa „bierzmo”. Była to belka umacniająca strop. Celem bowiem bierzmowania jest umocnienie w wierze. Jedynie człowiek ochrzczony może przystąpić do bierzmowania. Chrzest jest bramą wszystkich sakramentów. Kościół katolicki życzy sobie także, aby kandydat rozumiał istotę oraz konsekwencje wynikające z przyjęcia tego sakramentu (w niebezpieczeństwie smierci także młodsi, także ludzie np. z upośledzeniem)
- Opowiem fragment z Dziejów apostolskich mówiący o Zesłaniu Ducha Świętego
na Apostołów (Dz 1,1-9; 2,1-49)
- Jaka jest rola świadka bierzmowania?
W czasie obrzędu bierzmowania świadek kładzie swoją prawą dłoń na ramieniu bierzmowanego. Jest to znak gotowości wspierania bierzmowanego na drodze życia, która jest także drogą wiary. Jako świadek bierzmowania nie jest tylko kimś stojącym z boku czy z tyłu. Może on w każdej chwili zaświadczyć, że taki obrzęd się odbył. Ma być w przyszłości towarzyszem drogi, być w gotowości do pomocy, nawet jeśli to będzie bardzo trudne. Na świadku bierzmowania powinno się zupełnie polegać. Prawdziwy świadek jest przede wszystkim wzorem wiary, oparciem w kryzysach, co nie oznacza oczywiście, że jego wiara jest super - doskonała. Musi w pełni przynależeć do Kościoła. Musi w pełni przystępować do sakramentów.
- Dlaczego w czasie bierzmowania przyjmujemy „nowe imię”?
- Przyjmuje nowego patrona, który będzie strzegł człowieka, modli się za niego, czuwał z nieba. Dlatego nie może być to imię dziwne, niechrześcijańskie. W rozumieniu Pisma św. imię nie jest czymś dowolnym, lecz kluczem do ludzkiego serca. Bóg zna ludzi według ich imion, a także wzywa ludzi po imieniu. Biblia posługuje się pięknym symbolem wyrażając przyrzeczenie Boga wobec narodu wybranego: Oto wyryłem cię na obu dłoniach (Iz 49,16).
- Co to jest sakrament?
- „Jest to znak widzialny, który z ustanowienia Pana Jezusa daje nam łaskę Bożą (jest to nasze spotkanie z Chrystusem”
- Co to jest bierzmowanie?
- „Jest to sakrament, w którym Duch Święty umacnia chrześcijanina, aby wiarę swą mężnie wyznawał, bronił jej i według nie żył”
- Sakramentu bierzmowania, podobnie jak chrztu, udziela się tylko jeden raz. Wyciska on w duszy niezatarte znamię.
Przez namaszczenie bierzmowany otrzymuje znamię, pieczęć Ducha Świętego. Pieczęć jest symbolem osoby, znakiem jej autorytetu... Sam Chrystus mówi o sobie, że Ojciec naznaczył Go swoją pieczęcią. Także chrześcijanin jest naznaczony pieczęcią: Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg. On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych (2 Kor 1,21-23). Pieczęć Ducha Świętego jest znakiem całkowitej przynależności do Chrystusa i trwałego oddania się na Jego służbę, a także znakiem obietnicy opieki Bożej podczas wielkiej próby eschatologicznej.
- Skutki sakramentu bierzmowania
- Jest nim przede wszystkim pełne wylanie Ducha Świętego, jakie niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy.
- wzrost i pogłębienie łaski chrztu świętego,
- zakorzenia człowieka w Bożym synostwie,
- ściślej jednoczy z Chrystusem,
- pomnaża dary Ducha Świętego,
- udoskonala więź z Kościołem,
- udziela specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się krzyża.
- Wymień dary Ducha Św. i krótko omów
- Dar rady: to szczególny rodzaj trwałej łaski, uzdalniającej przede wszystkim do odbierania dobrych rad, których Bóg udziela człowiekowi... ten dar można też przekazywać innym, dzielić się nim z innymi... Być bezradnym znaczy - nie znać drogi. Nasze życie jest drogą, której przebiegu nie znamy, a która zagrożona jest niebezpieczeństwem zakończenia się w ślepej uliczce lub zniknięcia w gęstej mgle... Doradca sprawuje funkcję wskazującego drogę. Takim doradcą mogą być inni ludzie, postacie z książek, moje autorytety...
Jest też Boski Doradca, który poucza nas od wewnątrz. Wśród wielu dźwięków dnia codziennego Jego głos jest cichy i nie zawsze łatwy do usłyszenia. Człowiek powinien sobie wyrobić przyzwyczajenie do regularnego wyłączania się z hałasu codzienności i zanurzania w ciszy, aby dosłyszeć to, co mówi Duch Święty w głębokości duszy. On uczy rozróżniania dobra i zła, rozpoznawania woli Bożej, o której spełnienie na niebie i na ziemi prosimy w modlitwie Ojcze nasz... Trudno jest przyjmować rady, bo one dowodzą, że człowiek musi przyznać się do ograniczoności i uznać czyjąś rację. Znacznie łatwiej jest przyjmować rady złe, bo one nie są zbyt wymagające, odnoszą się najczęściej do samowoli...
- Dar męstwa: Pomaga w konsekwentnym przeciwstawianiu się pokusom świata - to znaczy sile przyciągania, jaką dysponuje dobro byle jakie. Ten dar pomaga w przezwyciężaniu trudności, jakie piętrzą się na drodze człowieka, w przezwyciężaniu zniechęcenia, lenistwa i zwątpienia...
W trakcie spotkania z młodzieżą na placu św. Piotra w Rzymie, Jan Paweł II wskazując na siedzącą obok niego Matkę Teresę z Kalkuty, powiedział do tysięcy młodych ludzi: Spójrzcie na nią! Jest młodsza od nas wszystkich! To nie był tylko żart... Ta stara kobieta o twarzy pooranej zmarszczkami pozostała młoda sercem i dysponuje taką siłą ducha i woli, których brak jest wielu młodym. Ta siła jest darem Ducha Świętego.
Łacińskie słowo na określenie bierzmowania brzmi: Confirmatio, co oznacza: umocnienie. Siłą, o którą chodzi w sakramencie bierzmowania nie jest siła mięśni, nie jest siła fizyczna, lecz siła serca - głębi ludzkiej osoby. Czasem osoby słabe fizycznie są szczególnie sprawne duchem i umysłem. Podobnie było ze św. Pawłem Apostołem - prawie całkowicie wyniszczony pisał: Ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny (2 Kor 12,10). Siłą człowieka słabego jest miłość. Tam, gdzie przebywali, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami... Dlaczego zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią nie dodało odwagi uczniom do głoszenia o potędze ich Nauczyciela?... Nadal spięci są strachem przed spotkaniem z otaczającym ich światem, który tak łatwo ukrzyżował ich Mistrza. Dopiero zesłanie Ducha Świętego usunie ten lęk i wypełni ich serca zdumiewającą odwagą...
- Dar mądrości: Mądrość jest tym darem Ducha, który dojrzewa dopiero u zmierzchu życia. Ale nie trzeba być starcem, aby posiąść mądrość. Równocześnie człowiek, który wiele wie i wiele potrafi, niekoniecznie musi być z tego powodu mądry. Wręcz przeciwnie, niektórzy ludzie, uważani za bardzo inteligentnych, są nawet w przerażający sposób ślepi, kiedy chodzi o sprawy tego świata, o życie i jego sens. Są niemal przeciwieństwem mądrości.
Mądrym jest ten, kto trzeźwym spojrzeniem potrafi uniknąć powierzchowności i dostrzec istotę rzeczy, dostrzec serce człowieka. Ten dar jest udziałem ludzi, którzy maja czyste serca. Być mądrym oznacza posiadać zdolność oglądania świata okiem Boga. Spojrzeniem, które nie jest zmącone przez egoizm. Stąd mądrość wzrasta wraz z miłością. Największą mądrość znajdziemy tam, gdzie jest największa miłość, a więc na krzyżu, gdzie Chrystus oddaje swoje życie, aby ludzie posiedli je w pełni. Mądrość zawsze pozostaje otwarta na rzeczy wielkie i przyszłe. Jest postawą pielgrzyma, który podąża do wiecznego celu. Wyzwala od namiętności i pośpiechu, obdarza spokojem. Człowiek cechujący się mądrością ma pokój w sobie, a także krzewi go wokół siebie. Jest wyspą spokoju. Wielu ludzi zwraca się ku niemu.
- Dar rozumu: Rozum jako dar Ducha nie jest trzeźwym i konkretnym myśleniem, które np. jest potrzebne do rozwoju nauki i techniki. Takie myślenie jest skądinąd bardzo potrzebne, ale nie gwarantuje nam, że to, co osiągniemy przez jego skutki, pozwoli nam bardziej być ludźmi (np. wynalazek alkoholu, dynamitu obrócił się przeciw ludziom). Rozum jako dar ma więcej do czynienia ze zrozumieniem. Nie odnosi się też do pytania: czy rozumiesz?, ale do pytania rozpinającego się od człowieka do człowieka: czy rozumiesz mnie? To rozumienie drugiej osoby zakłada istnienie pewnej zgody, a nawet skłonności. Poznanie domaga się uznania. To uznanie znajduje swój szczyt w miłości. Wielu ludzi sądzi, że wystarczy już coś wiedzieć, aby to rozumieć... Przywódcy Izraela wiedzieli, co Chrystus mówił i co czynił... wiedzieli wiele, ale nic nie rozumieli... podobnie było z apostołami - udowodnili to w Wielki Piątek. Ten, kto wiele wie, może innych uczyć, ale nigdy nie będzie świadkiem wartości, które przekazuje... świadectwo złoży nie ten, kto wiele wie, ale ten, kto wiele rozumie...
Rozumienie polega na dostrzeżeniu możliwie pełnego sensu słów czy danego wydarzenia, co ściśle łączy się z dostrzeżeniem, ze zdolnością połączenia wszystkiego w jedną całość... rozumienie można utożsamić z własnym przekonaniem... wiedza dotyczy zjawisk, rozumienie zaś dotyczy rzeczywistości... sięga o wiele dalej i głębiej... ukazuje jej sens...
- Dar wiedzy: Wiedzą, którą chce obdarzyć Duch, jest przede wszystkim znajomość dobra i zła, a także umiejętność jasnego widzenia, które uzdalnia do ich widzenia. Chodzi tu o wybór między tym, co sprzyja rozwojowi człowieka, a tym, co go umniejsza.
- Dar umiejętności: Nie wystarcza tylko czynić dobro - trzeba je czynić umiejętnie... Ale mimo to nie chodzi o sytuację, w której dary nieba zmieniają życie doczesne w sielankę pełną szczęścia. Jezus chciał, aby odbiorcy tych darów wędrowali po nich jak po stopniach, w świat nieutracalnej, czystej dobroci... pragnął, aby to, co ziemskie przemieniło się w to, co niebiańskie...
- Dar pobożności: „Bóg jest tutaj” - oto ogólne nastawienie człowieka wierzącego. W Kościele mamy do czynienia z wieloma odmianami pobożności. Wystarczy przyjrzeć się świętym, aby otrzymać potwierdzenie tej tezy. Znaleźć tu można wszystkie charaktery i temperamenty. Wielu ze świętych doznało przeżyć religijnych i ekstaz w szarości życia codziennego. Prawdziwa pobożność nie szuka religijnych niezwykłości i nowinek, lecz chce z niezwykłą wiernością dokonywać tego, co spotkać można w codzienności, co jest obowiązkiem dnia. Chodzi jej o to, aby odkrywać istnienie Boga w każdej rzeczy. Pobożność - to stale żyć w obecności Boga... wiedzieć, że mimo wielu obciążeń, życie jest darem Boga. Stąd też wyrastają: radość i wdzięczność, które znajdują swoje ujście w dziękczynieniu. Pobożność daje nam możliwość zaczerpnięcia dłuższego oddechu zapobiegającego temu, że życie utknie w nudzie, banalności i odrazie.
Bóg potrzebuje chrześcijan jako świadków odwiecznej, nieodwołalnej miłości, jaką On darzy ludzkość... świadek takiej miłości musi być człowiekiem modlitwy - to dzięki niej zyskujemy pewność co do decyzji Boga... doskonalenie modlitwy to trudna sztuka - do nas należy skupienie i czas - a Bóg będzie nas wspierał darem pobożności... Bóg jest stroicielem instrumentu - duszy oraz uzdalnia ją do natychmiastowego oddania siebie Jemu... do zabrzmienia instrumentu...
- Dar bojaźni Bożej: Świętość Boga przeżywana jest przez ludzi w podwójny sposób: z jednej strony jest ona przyciągająca i uszczęśliwiająca, z drugiej strony światło tej świętości jest bolesnym płomieniem, który wypala w człowieku wszystko, co nieczyste. Ten, kto kocha, nie boi się osoby kochanej... im głębiej przeżywa prawdę o miłości, tym pełniej doświadcza się miłości Boga, tym mniej się Go obawia... tym więcej ma do Niego zaufania... W tym zaufaniu dźwięczy pewna nuta bojaźni, aby tego zaufania nie zawieść... ten dar wzrasta w miarę, jak człowiek się do niego odwołuje...
- Kim jest Duch Święty?
- Duch Święty – jest to Trzecia Osoba Boska, która pochodzi od Ojca i Syna
- Kiedy Duch Św. zstąpił na Apostołów?
- Duch Święty zstąpił na Apostołów – w postaci ognistych języków w dzień Zielonych Świąt (dzień Pięćdziesiątnicy – 50 dni po Zmartwychwstaniu Pana Jezusa)